Lonek
„..W zaraniu szczęsnych dni i w kwiecie lat Bóg zabrał nam Ciebie. Śpij Lonku drogi. Duszą wiecznie żywy wśród nas pozostałeś..”. Dzisiaj jestem w Nowym Targu. Cytat i zdjęcie pochodzą z jednej z odnalezionych macew, która wróciła na cmentarz. Nie wiemy kim był Lonek bo nie zachowała się reszta macewy. Dzięki ocalałemu kamieniowi wiemy jednak jak bardzo bolała rodziców strata ukochanego dziecka. W księdze zgonów odnajduję Salomona Biera, który zmarł w wieku 7 lat „rano 13 lipca 1917 roku w Nowym Targu”. Czy to nasz Lonek? Być może. W wpisie możemy odczytać jeszcze jedną ważną informację kogo serce pękało w tamtych przykrych chwilach. Pinkas i Rozalia Bierowie z Nowego Targu pochowali na cmentarzu swojego kochanego syna. Z czasem udali się zapewne do kamieniarza. Któreś z nich podyktowało inskrypcję, która nie jest szablonowa. Czy to mama dyktowała kamieniarzowi wyraz po wyrazie? A może nie mogła i to ojciec zadbał by biały kamień wołał o pamięć o Lonku? W ostatnich tygodniach dzięki działaniom kamień wrócił na cmentarz a historia Lonka przypomina o setkach anonimowych dzieciaków pochowanych na tym cmentarzu a nasz pomnik niebawem przypomni o setkach zamordowanych w czasie Zagłady dzieciach z Nowego Targu.
Lonek
„God took you away from us in the dawn of your happy days and in your prime of life. Sleep, dear Lonek. You remain a living soul among us.”
I am in Nowy Targ today. The quote and the photo show one of the recovered matzevot that has returned to the cemetery. We do not know who Lonek was because the rest of the matzevah has not survived. However, thanks to the fragment that has survived, we know how painful the loss of their beloved child was to the boy’s parents.
I have found the name of Salomon Bier in the death register, a boy who died at the age of 7 “in Nowy Targ on the morning of 13 July 1917”. Is this our Lonek? Perhaps. The entry in the register also mentions whose heart burst in grief on those sad days. It was Pinkas and Rozalia Bier from Nowy Targ who buried their beloved son. Shortly after the funeral, they probably went to a stonemason’s, and one of them dictated the inscription, so unusual. Was it the mother who dictated it to the stonemason word by word? Or was it too much for her and the father made sure the white stone would carry the memory of Lonek?
Thanks to our work, the stone recently returned to the cemetery, and the story of Lonek reminds us of hundreds of anonymous children buried here. And our commemorative monument will soon carry the memory of the hundreds of Nowy Targ children murdered in the Holocaust.
Thank You for translation/ dziękuję za tłumaczenie Adam Musiał
